Każdy ma jakiegoś bzika, czyli o grach planszowych i karcianych słów kilka.

Nadszedł czerwiec – słońce zaczyna przypiekać, bzy pachną jak szalone, aż w nosie kręci i nawet obudziły się już komary. Lato pcha się drzwiami i oknami, dlatego oczywistością jest, że wszyscy naokoło jak jeden mąż rypią w nowego Wiedźmina albo w Farm Ville na facebooku. Jako że troskę o wirtualne świnki i kaczuszki jestem w stanie zrozumieć oraz jestem skora przyznać, że ten cały wiedźmin to nawet przystojny jest (te długie włosy, trupioblada cera i mięśnie jakby co rano trenował  z Pudzianem) to przepraszam bardzo, ale pytanie: ile można? – mimowolnie rzuca mi się na usta.

Ale dziś jest dzień dziecka. Wszyscy o tym trąbią – dzieciaki biegają rozchichotane, każdy wspomina jakie przecudne miał dzieciństwo, a i w blogosferze nie łudź się, że ktoś nie skorzysta z tematu. Skorzystam więc i ja. A może trochę inaczej… bo chciałam przypomnieć wam ten moment, kiedy  gra planszowa to była super sprawa. A może powinnam zacząć inaczej…

Gra planszowa to jest super sprawa. Nie wiem czy mi uwierzycie, ale tu też są niezłe emocje, wydaje mi się, że czasami o wiele nawet większe niż przy zbieraniu kukurydzy czy zapędzaniu owieczek do zagrody. Druga sprawa: trzeba tu trochę pogłówkować. I to nie jest zawsze tak, że tej gry możesz nauczyć się na pamięć, że wiesz… po 72 godzinach nie wychodzenia prawie z pokoju, przejdziesz wszystkie poziomy i nagle okazuje się, że koniec – cel osiągnięty – i w zasadzie wiesz już od początku, jak zrobić tak, żeby wygrać. W planszówkę / karciankę można grać setki razy i każdy raz jest inny. Ale najfajniejszą sprawą w takich grach jest chyba to, że możesz spędzić przy nich czas z drugą osobą. Zaprosić znajomych, włączyć klimatyczną muzykę i zrobić wieczór z planszówkami na balkonie. 

Oboje z Marcinem lubimy grać. Jesteśmy już starzy i zgrzybiali (Marcin rzecz jasna bardziej) i wolimy chyba realny świat od tego wirtualnego. Mamy nawet własny system, który doskonale oddaje to w jaki sposób warto grać i dobierać gry. Wygląda to mniej więcej w ten sposób: 

1.       Po dwutygodniowych obczajkach Marcina zamawiamy grę.

2.       Marcin czyta instrukcję i tłumaczy zasady. Ja nie czytam bo mi się nie chce, a Marcin i tak mi wytłumaczy.

3.       Gramy pierwszy raz i Marcin wygrywa.

4.       Zaczajam zasady.

5.       Gramy i wygrywam.

6.       Nadal wygrywam.

7.       Nie będę Was zanudzać – 20 –ty raz i ciągle wygrywam.

8.       Marcin wygrywa. Oznacza to, że należy zmienić grę. Patrz z powrotem: punkt 1. 

A jeżeli myślisz, że gry planszowe są tylko dla dzieci, szare i nudne, no to się mylisz – bo nie są. Oto kilka dowodów, nie będę Wam pisać, o czym są – sami sprawdźcie. 

 

1.       ABYSS 

Jest obecnie moim numerem jeden. Gra jest bardzo klimatyczna, cudowna jeśli chodzi o grafikę, emocjonująca, ciekawa i … krótka. Taka, że ma się ochotę na „jeszcze”.  A co najfajniejsze są perły, które można chomikować w muszelce, no i można kraść mureny!

2.       SLAVIKA

Nawet nie wiecie, jak bestiariusz słowiański może być bogaty: wąpierze, rusałki, południce… A w dodatku… kto wredniejszy, ten wygrywa!

3.       KUPCY I KORSARZE

Doskonała gra na niedzielę. Można handlować, można grabić, można napadać. Wspaniale, gdy w tle leci Alestorm albo Running Wild.

4.       WŁADCA PIERŚCIENI LCG 

Wyższy level. Gra kooperacyjna, gdzie naprawdę trzeba dać dużo z siebie żeby wygrać z systemem, a Sauron może zjeść Cię na pierwsze śniadanie. Gra, która nigdy nie jest taka sama, a oprawa graficzna… miodzio. Miodzio z orzeszkami. Albo Snickers. Polecam szczególnie w długie zimowe wieczory.

5.       EUROBIZNES

Kto tego nie zna?

6.       CHIŃCZYK. 

Chyba tłumaczyć nie muszę. Wiedźmin naprawdę wymięka.

A dla marudnych, że przecież nie ma po co tracić pieniędzy na coś, co nie wiemy czy nam się spodoba -  jeżeli mieszkacie albo będziecie kiedyś w Toruniu odwiedźcie Feniksa. To knajpka z grami, gdzie każdy może sobie zagrać za darmo! 

***

Jeżeli wyczuwacie u mnie jakiś spadek humoru, to może usprawiedliwieniem niech będzie, że już trzeci dzień odsypiam osiemnastkę mojej siostry.

Wszystkiego najlepszego w Dniu Dziecka szczególnie wszystkim dorosłym, bo dzieci same już sobie nieźle radzą! 

 

P.S. A czy Wy możecie polecić jakieś ciekawe planszówki? Bo wiecie, Marcin znowu zaczął wygrywać.