Wieczne popychadło i syndrom sztokholmski w wersji light. Dlaczego się zatrzymujesz?

Czerwiec, czerwiec i po czerwcu. I chciałoby się rzecz: minęło jak z bicza strzelił. A im jesteśmy starsi, tym subiektywne uczucie, że czas pędzi jak szalony - pogłębia się w nas coraz bardziej. Przemiany, zmiany, transformacje. Czas pędzi, świat pędzi i nie ma tu nad czym się zastanawiać. Zmienia się wszystko, wszystko prze do przodu i właściwie w pewnym momencie dochodzi do nas przekonanie, że jak zmienia się świat, tak zmieniamy się i my, podejmujemy nowe decyzje, wyzwania, maszerujemy nieutartymi ścieżkami i w dodatku chyba wszyscy  to rozumiemy, to chyba wydaje się naturalne. To, że musimy iść do przodu, i że kto stoi w miejscu to się cofa wiemy chyba wszyscy – i jest to prawda oczywista i, jak mi się wcześniej wydawało, banalna. Ale okazuje się, że w tym zdaniu „wydawało” jest słowem kluczowym.

I znowu, opowiem Wam pewną historię.

Wyobraźcie sobie, że pracujecie u pewnego nieuczciwego pracodawcy. Nienawidzicie go. Nie traktuje was dobrze. Jesteście chłopcem na posyłki, chłopcem od brudnej roboty. Pracujecie sobie na czarno. Nie macie żadnej umowy, tak naprawdę nic Was z tym człowiekiem formalnie nie wiąże. Harujecie dzień i noc, wzywa was nawet jak jesteście na urlopie. Płaci wam tak mało, że minimalna krajowa powinna być waszym wielkim marzeniem, a w dodatku wszystkie wasze sukcesy przypisuje sobie. Co więcej – jawnie robi was w bambuko. Wszyscy o tym wiedzą. Co więcej, okrada Cię. Bo gdy klient przynosi dla Ciebie dodatkowe pieniądze, to on je zabiera. Nie Ty. I nagle pojawia się okazja. Super okazja. Możesz pójść dalej, odejść, zacząć pracować na siebie. Masz wybór. Właściwie nie ma się nad czym zastanawiać. Masz wspaniały wybór. 

 I… zostajesz. 

Mam znajomego, który tak właśnie zrobił. Dwa razy. Argumentując to, że nie chce sprawić swojemu pracodawcy zawodu i zrobić mu przykrości. Ta osoba ma 35 lat. 

I w ten piękny lipcowy dzień, ręce mi opadają. 

Hamulec ręczny został zaciągnięty!  

 Ludzie za łat­wo re­zyg­nują z władzy nad włas­nym życiem - powiedział kiedyś William Wharton. Czasami mam wrażenie, że Wharton nigdy się nie mylił. Oczywiście, nie zawsze łatwo iść własną ścieżką. Chyba wie to każdy, kto próbował czegoś nowego. Bo są przeszkody, które fakt faktem mogą nam sprawiać trudności, ale przecież nie oznacza to, że są one nie do przeskoczenia!

Strach. 

Boimy się. Zwłaszcza tego co nowe, zwłaszcza tego, co nieznane. Czasami powoduje to nasz brak pewności siebie i wieczne założenia, że : nie, nie uda mi się, nie jestem w stanie tego zrobić. Bawimy się w jasnowidza. A właściwie w czarnowidza – na pewno będzie mi ciężko. Lepszy przecież wróbel w garści, niż gołąbek na dachu i może nie warto ryzykować, tylko zostać przy tym co mam. To jest znane i bezpieczniejsze. Budujemy sobie sztuczną klatkę. Zaciągamy ręczny hamulec. Teraz możemy stać i podziwiać, jak wszyscy inni idą do przodu i realizują marzenia, które miały być nasze. 

Co powiedzą inni ? Jak zareaguje otoczenie? 

A co Cię to obchodzi. Naprawdę przejmujesz się zdaniem, kogoś kto traktuje Cię na równi z czymś, co przyczepiło mu się pod podeszwę jego drogiego buta, który kupił sobie za Twoją pracę? Naprawdę się przejmujesz? Powie Ci, że spodziewał się czegoś innego po Tobie. Niech mówi dalej. Że się zawiódł. Słowo – manipulacja. Będzie wściekły. A niech jest. Co z tego? Zacznij dbać o siebie. Przestań być wiecznym popychadłem, dziękującym jeszcze, że ktoś kopnął Cię w dupsko. 

A co, jeśli nie wyjdzie? 

Wymyśli się coś innego. W życiu chyba nie ma sytuacji bez wyjścia.  Nie można stać w miejscu, bo wtedy nie żyjesz. Jak nie wyjdzie, to nie wyjdzie. Ale jak będziesz uczciwie pracować na swój sukces, to na pewno będzie dobrze. Jak przestaniesz trząść portkami i chować głowę w piasek, a zaczniesz działać. Ostro działać. Nie odkładać na później. Nawet nie będziesz miał czasu się bać i myśleć co będzie „gdyby”. 

Co z tą asertywnością? 

Wiesz, że to co robisz jest bez sensu. Po prostu o tym wiesz. Robisz coś wbrew sobie. Wszyscy Cię w tym utwierdzają. I pada kluczowe pytanie: to co, zostajesz w tej pracy? Na usta ciśnie Ci się słowo: NIE. Odpowiadasz – TAK. Co więcej dodajesz: ALEŻ OCZYWIŚCIE. Mam taki pomysł: upadnij jeszcze do stóp, pokłoń się i podziękuj za taką możliwość.

Z brakiem asertywności można walczyć. Właściwie trzeba. Bo to nie jest wcale błahostka, choć od błahostek się zaczyna. Musisz zacząć trenować. Przestać dawać sobą kierować, zacząć żyć innym, a przede wszystkim SWOIM życiem.  Anthony de Mello powiedział: 

Żyć swoim życiem nie jest egoizmem. Egoizm zawiera się w żądaniu, by ktoś żył zgodnie z Twoimi upodobaniami, , żył dla Twojej próżności, dla Twojego zysku i Twojej przyjemności.

Syndrom sztokholmski w wersji light. 

Będziecie się pewno teraz śmiać z mojego intelektualnego zacofania i ignorancji, ale dopiero wczoraj dowiedziałam się co to jest syndrom sztokholmski. Jeżeli Ty też nie wiedziałeś, to fajnie, jest mi lżej – i udostępniam Ci pod wpisem link, żebyś mógł sprawdzić. Wiadomo, syndrom ten występuje raczej przy dużej traumie i za bardzo nie można tego podciągnąć do opisywanej tu sytuacji. Ale widzę tu jednak pewne punkty wspólne. A raczej nakierowali mnie na to moi przyjaciele. I coś w tym jest.

Człowiek z każdym człowiekiem tworzy w pewnym sensie jakiś związek relacji. Mamy na siebie wpływ. I wydaje mi się, że niektóre osoby po prostu bardziej na te wpływy są podatne. Jesteśmy ofiarą i zaczyna się tu jakaś paradoksalna więź z naszym oprawcą. Warto choćby wspomnieć o kobietach, katowanych przez własnych mężów, które nie potrafią w żaden sposób tego odciąć i od nich odejść. To sprawy cięższe, więc ciężej je rozwiązać. Zostawmy to psychologom. Jeżeli jednak występuje syndrom w wersji light, w formie dosyć wczesnej, chyba warto po pierwsze sobie to uświadomić. A później spróbować raz na zawsze zerwać tą nić. Szybko, jak plaster z zaschniętej rany.

Syzyfowa Praca. Czasami nie przegadasz 
 

A na koniec sprawa trochę przytłaczająca. Jeżeli jesteś znajomym takiej osoby i próbujesz ją przekonać, że to co robi jest złe, a ona Ci na to gorąco przytakuje, to nie łudź się, że wygrałeś. Po pierwsze, taka osoba przytakuje wszystkiemu. Po drugie, choćbyś starał się jak możesz, wychodził z siebie i stawał obok, to możesz nic nie wskórać. Możesz walczyć o tę osobę, ale skoro ona sama postanowiła spisać się na straty, to nic z tym nie zrobisz. I kłania się tu kolejne banalne przysłowie: głową muru nie przebijesz. A może to i lepiej. Bo jeżeli na tym świecie wszyscy byliby zwycięzcami i wiedzieli, że zwycięstwo może być na wyciągnięcie ręki, to tak naprawdę żadnych zwycięzców by nie było. Dlatego odwagi!  Wy jednak, którzy chcecie walczyć – wiary i odwagi!

 Ciekawe linki dla łaknących poszerzenia swoich horyzontów: 

6 sposobów na bycie asertywnym  - Jeden z wpisów znakomitego Michała Pasterskiego

Syndrom sztokholmski w relacjach międzyludzkich - Artykuł Anny Błoch-Gnych 

3096 - Film oparty na autobiografii Natashy Kampusch nawiązujący do syndromu sztokholmskiego. Pokazała mi koleżanka i polecam gorąco!  Ania Poleca!