Gdzieś w nas drzemie taka siła…

Gdy sparszywieję znów-zamknij się w sobie, zaciągnij rolety powiek, gdy sparszywieję znów - chwyć się cieniutkiej niteczki pewności, że minie – to minie. Był już poniedziałek, jest środa. Gdzieś właściwie umknął mi wtorek. Wydaje się, że spędziłam go odpędzając resztki niewyspania na jakiś muzycznych wyspach lat 80-tych i zaczytując się w bibliotekowych  specjałach. To by tłumaczyło poranne emocjonalne rozmemłanie i głupią potrzebę zrobienia retrospekcji  i rozpaczliwego łapania się później za głowę.

Panta rhei. I oby to była prawda, bo po zajrzeniu do moich tekstów  sprzed miesiąca albo dwóch wstecz, policzki płoną mi z gorąca i bynajmniej nie jest to spowodowane rosnącą lipcową temperaturą za oknem. Coś, co kiedyś wydawało się fajne, a przynajmniej sensowne - wydaje się później niewypałem.  Ostatnio pochłaniam słowa. Wsiąkają we mnie jak deszcz wsiąka w spragnioną wody glebę. Dotykam słów i staram się je kształtować, dostosowywać  do mojego przekazu, do mojej potrzeby. Czasami słowa się wymykają i czuję, że coś ważnego staje się nagle ulotne, nie do złapania.  Jak po ostrym biegu czasami braknie Ci tchu. Czasami też psuję słowa i strasznie mnie to boli.

Jestem już w zupełnie innym miejscu niż jeszcze miesiąc  temu, tydzień temu, niż wczoraj.  I to  miejsce będzie za miesiąc, za tydzień, za dzień już bardzo daleko. I nagle gdzieś zatrzymuję się, dopadają mnie wątpliwości. Czy ja się nie ośmieszam? Czy idę w dobrym kierunku? Może to, co teraz robię, czego próbuję jest po prostu banalne? Może tylko marnuję czas.  Robię coś gorszego niż oglądanie się wstecz – oglądam się na boki i mam wrażenie, że jestem jakimś feralnym elementem, który wypadł nie wiadomo skąd i zupełnie tu nie pasuje. Że inni są dalej. Czasami wydaje mi się, że jestem na poziomie przedszkolaka.

Wszystko płynie. I my się rozwijamy. Tylko nikt nas nie uświadomił, że ten rozwój kosztuje. Czasami wstyd, czasami  zwątpienie, czasami nieprzespane noce, czasami zaniedbanie jakiegoś innego elementu w naszym życiu. I moment, gdy przeglądamy swoje wcześniejsze projekty z myślą: jak coś takiego mogło wyjść ode mnie?! Chcesz to wykasować, spalić, a na pewno z tego zrezygnować. I nie przyznawać się do tego. Tylko nie zawsze uświadamiasz sobie, że to, co Ci się kiedyś tak podobało a teraz patrzysz na to z obrzydzeniem i przerażeniem, jest najważniejszym świadectwem, że Ci się udaje, że jesteś o jeden etap wyżej, krok dalej. Że to oznacza, że widzisz swoje błędy, że działasz już w innym stylu, że oznacza to, że Ci zależy.

Każdy w nas coś w sobie ma. Wcale nie jesteś taki szary i schowany, jak Ci się wydaje. Wcale nie jesteś sam jeden z innej układanki,  z innej bajki. Może każdy z nas po prostu jest innym fragmentem i nie musimy się nigdzie wpasowywać. Gdzieś w nas drzemie taka siła, o jakiej nie wiemy. Nagle okazuje się, że znajdujesz się w sytuacji, w której wcześniej w ogóle siebie nie wyobrażałeś i radzisz sobie. I okazuje się, że to pestka. Mała śmieszna pestka.

Mamy w sobie taką siłę… i mamy też pasję. Pasję, która prowadzi nas dalej przez ścieżkę. Bo jeżeli coś jest Twoim powołaniem, to samo do Ciebie przyjdzie. Prędzej czy później do tego wrócisz.  

Mamy w sobie taką siłę, która nie da nam się cofnąć. Która popycha nas do przodu. Która sprawia, że gdy przychodzi porażka, to po wypłakaniu całego rozczarowania, bierzemy się od nowa do dzieła. Mamy w sobie jakiś pęd do rozwoju.

Nie skreślajmy siebie. Nie dajmy też skreślić się innym. Słuchajmy krytyki, ale tylko konstruktywnej. Ktoś kiedyś powiedział, nie pamiętam już kto, że lepiej być na najniższym stopniu właściwej drabiny, niż na najwyższym niewłaściwej.

Wiecie, że The Beatles, kiedy poszukiwali kogoś kto w ich zainwestuje usłyszeli, że „ich brzmienie się nie podoba, a gitara wychodzi z mody”?

Każdy z nas ma w sobie wielką siłę. Więc pora wydobyć ją z siebie. Siłę i uśmiech. I nawet jak będzie ciężko, będą się z nas śmiali, a czasami będzie nam wstyd – nie zawracajmy z drogi! Ta droga dokądś prowadzi.