Obudź w sobie dziecko.

Przypomina mi się pewien dialog z Poza ciszą Jonathana Carrolla. Brzmi on mniej więcej tak:

Za­pytałam dziec­ko niosące świeczkę:
– Skąd pochodzi to światło?
Chłop­czyk na­tychmiast ją zdmuchnął.
– Po­wiedz mi, dokąd te­raz odeszło – od­parł. – Wte­dy ja po­wiem ci, skąd pochodzi.

Czy często wracacie do tych czasów kiedy byliście dziećmi? Bo przecież każdy z nas kiedyś nim był. Miał ulubioną lalkę czy ulubioną resorówkę, ulubione książeczki, piłkę, kolorowe kredki, kolorowankę. Świat wydawał się nam wtedy taki cudowny, taki ciekawy i taki… do zdobycia. Nasze życie było wtedy rozmarzone, rozbawione i co jest chyba naturalną u najmłodszych sprawą – kreatywne. Kolorowaliśmy świat i rozwijaliśmy się – stając się powoli człowiekiem, którego znamy teraz. Minęło bowiem kilka lat i nieszczęśliwie wydorośleliśmy. Do tego stopnia, że pod grubą skorupą doświadczeń i przeżyć czasami zapominamy, że cały czas jesteśmy tą samą osobą – że tkwi w nas tamto pełne optymizmu, ufności i nadziei dziecko.  I  może przyszła ta pora, żeby po trochu je z siebie wydobyć.

Optymizm i bezpieczeństwo.

To nie prawda, że dzieci nie mają problemów. Oczywiście, kłopoty, które wówczas mieliśmy teraz dla nas to pikuś, ale uwierzcie, że dla dziecka wcale takim pikusiem nie są. Moja babcia powtarza, że każdy ma problemy na swoją miarę. Dla Ciebie jest problemem kredyt mieszkaniowy, a dla dziecka to, że przegrał najładniejszą kulkę ze swojej kolekcji. I jest to dla niego tak samo ważne. Człowiek pamięta bardziej te lepsze chwile niż te gorsze, i może dlatego dzieciństwo do którego tak często wracamy myślami wydaje nam się jednym niekończącym się pasmem szczęścia. Jest jednak coś czym dziecko, którym byliśmy o wiele bardziej różni się od tej osoby, którą jesteśmy teraz. To nie problemy, ale jego podejście do nich i do świata.  Dziecko podchodzi do świata z optymizmem i jest to chyba naturalne podejście, o ile sami nie spowodujemy u niego kompleksów czy nie obniżymy jego pewności siebie.

 Ja chcę! Chcę sama! Zobaczysz, że mi się uda! Dobiegnę tam! A jak się przewrócisz? Nie przewrócę się! Chcę spróbować!

 A my? Ile razy zrezygnowaliśmy, ze strachu? Ile razy nawet nie chcieliśmy spróbować? Czego się boisz? Najwyżej przewrócisz się i potłuczesz kolano. A potem wstaniesz.

Dzieciństwo kojarzy nam się też z bezpieczeństwem. Był ktoś, kto na nas uważał, dbał o nas, na kogo zawsze mogliśmy liczyć i nie musieliśmy się o nic martwić. To też trochę wyidealizowany obraz. Dzieci też się martwią o swoich rodziców. Mama jest smutna? Tata jest chory? Co się jej stało?
Jesteśmy dorośli i owszem, nikt już nie prowadzi za rączkę. Sami musimy o siebie zadbać. Ale to nie znaczy, że nie możemy sobie zapewnić pewnego poczucia bezpieczeństwa. Jak? Otaczajmy się pozytywnymi, dobrymi ludźmi. Takimi, na których możemy liczyć. Takimi, którzy, gdy przewrócimy się i zbijemy kolano pomogą nam wstać. I sami też pomagajmy. Niech złe fluidy idą precz! Kiedyś nie mogliśmy wybierać, teraz już tak!

Szaleństwo i radość. Niech nuda idzie w kąt!

O! Jedziemy nad jezioro! I zobacz biedronka! O kotek! Mogę pogłaskać? Karuzela! Pójdziemy na karuzelę?! A do parku? A na huśtawki? Pobawimy się w chowanego? Zrobimy zupę ze świerszczy? Poprzebieramy się w śmieszne stroje?! Pójdziemy do zoo?

Dzieci mają tysiąc pomysłów na sekundę. Chcę spróbować wszystkiego. Łakną świata. Chciałyby latać. Nie boją się karuzeli, za to boją się łaskotek, mimo że je lubią. I nie chcą się nudzić. Kiedy się nudzą to są nieszczęśliwe. Wolą być aktywne. I wcale nie chcą szybko chodzić spać.

A my? Czas nam przelatuje przez palce i łapiemy się na tym, że nie robimy po prostu nic. Niby fajnie jest odpoczywać, polenić się... ale wyobrażasz sobie cały dzień leżeć i nic nie robić? To niedobre. A kiedy zrobiliśmy coś szalonego? Kiedy poszliśmy do zoo albo na huśtawkę? Kiedy robiliśmy coś co lubimy? To też odpręża. Kiedy cieszyliśmy się z małych rzeczy? Smak lodów? Słońce za oknem? Motylek?

Rozwój i kreatywność.

Dzieci się rozwijają. I chcą się rozwijać. Mają bogatą wyobraźnię i chętnie z niej korzystają. Dzieci lubią słuchać. Czytać. Opowiadają historie. I mają głód wiedzy: jak to się robi? A skąd to się wzięło? A co to jest?
Pasja to coś pięknego. Coś co uszczęśliwia. Zadbajmy o siebie. Żebyśmy nie stali w miejscu. Żebyśmy cały czas szli na przód. Byli codziennie o krok dalej. Doskonalmy się, to zawsze się przyda. Dla siebie. Będzie nam się lepiej żyło.


Marzenia i poczucie humoru.

Zauważyliście, że najmniejsi są czasami ogromne zabawni? I uwielbiają też ludzi z poczuciem humoru i dystansem do siebie? Do życia trzeba tak właśnie podchodzić. Ale nie z humorem sztucznym i wymuszonym. Bądźmy sobą. Nie bójmy się śmiać. Przestańmy chodzić wiecznie skwaszeni, śmiejmy się z samych siebie. Podchodźmy do życia z uśmiechem. Nie można być wiecznie poważnym. Dzieci to wiedzą.

Marzenia piękna rzecz. Szkoda tylko, że tak się ich boimy. Że się nie uda. Że to nie dla nas. Że nie mamy możliwości. Ilu z Was chciało być strażakiem, kosmonautą albo księdzem? Mój Marcin jak był mały chciał zostać emerytem. I jak dotąd nie ustaje w staraniach! Warto marzyć. I spełniać te marzenia. Pamiętacie, jak kiedyś wierzyliśmy, że nam się uda? I gdzie te marzenia? Gdzie ta wiara? Pozbawiają nas ich świat i ludzie?

Nigdy, ale to nigdy nie daj sobie wmówić, że czegoś nie możesz. Nigdy, bo jeszcze w to uwierzysz. Weź kartkę. Zapisz swoje marzenie na kartce. Pod spodem zrób tabelkę. W jednej kolumnie wypisz sobie dni tygodnia: poniedziałek, wtorek, środa... W drugiej  wpisuj co danego dnia możesz zrobić żeby być o krok bliżej do osiągnięcia celu. I codziennie to rób. A po wykonaniu zadania skreślaj. Małymi kroczkami, ale do wielkich celów. Tak jest o wiele łatwiej!

 Szczerość.

Dzieci do pewnego czasu w ogóle nie potrafią kłamać. Dzieci nie są fałszywe. Mówią co myślą. Jak im się coś nie podoba, to powiedzą Ci to prosto w oczy. Nie obgadują Cię za plecami. Otwarcie wyrażają swoją złość. Nie robią słodkich min, żeby się komuś przypodobać (chyba, że chodzi o słodycze, ale to się nie liczy). Nie boją się też chwalić, jak coś im się podoba. Konflikty dzieci, to konflikty otwarte. Bez ukrytego jadu i hipokryzji. Dzieci nie szufladkują ludzi po stanie ich portfela, po konotacjach rodzinnych, po tym kim są rodzice danego człowieka. Nie obchodzi je jaki uniwersytet skończyłaś.

Dzieci to my. Tylko trochę później. Ta mała dziewczynka w białej sukience czy tan słodki łobuz w krótkich portkach, gdzieś tam w Tobie tkwi. Trochę urośli, przytyli, zmieniły im się rysy twarzy. Więcej rzeczy lubią. Ukształtowało ich środowisko i ludzie, z którymi obecnie mają do czynienia. Powłoka inna, ale rdzeń zawsze będzie ten sam. Od czegoś się zaczęło i ten początek w Tobie jest. Wydobądź, więc to co najlepsze. Bez wahania. Na nowo odkryj w sobie dziecko.

I nie pozwól żeby to światło, światło z tej świeczki niesione przez Ciebie kiedyś, żeby ono kiedykolwiek odeszło. Nie pozwól.