Nie mów, że jest już za późno.

Nie mów że jest już za późno.

Ryszard Kosek, W kapliczce, 2002.

 

My Polacy lubimy narzekać. Jesteśmy w tym zasadzie mistrzami. Gdyby przeliczyć, ile czasu w ciągu dnia albo pogawędek z przyjaciółmi lub spotkań rodzinnych przeznaczamy na komentowanie, jak źle jest w kraju, jak mało płacą w pracy, że nic się nie organizuje, wszystko jest be i fuj myślę, że załapalibyśmy się na jakiś rekord. Kiedyś słyszałam, że w Anglii, kiedy ktoś Cię zapyta, jak leci, ludzie opowiadają tylko o pozytywnych rzeczach. Jest wspaniale, radzę sobie – nawet jak łamie mnie w krzyżu i przed momentem jakiś wielki nietoperz zagryzł mi kota. Chciałoby się powiedzieć, tak, ale w takich krajach nie mają przecież na co narzekać. Jest cudownie. U nas nie ma NIC POZYTYWNEGO. Zupełnie nic. Jesteś pewny? A zastanawiałeś się kiedyś nad tym, że to my kreujemy własną rzeczywistość ?

W sobotę podjęliśmy gości. Chciałabym napisać, że wizyta była fantastyczna, a nie przypominała raczej ekspedycji panikarsko-wywiadowczej i, że naprawdę nie ma żadnego, dla mnie najmniejszego problemu, że ciśnienie wcale nie podnosi mi się na tyle, że można za jego pomocą wydobyć Titanica z dna oceanu.  Boję się napisać więcej, bo nie jestem w tym momencie ani trochę obiektywna, bo zmieniam się w małego demona. Bo może wyjaśnijmy sobie na wstępie: jestem harmonikiem, człowiekiem, którego czasami można nawet łatwo wykorzystać, bo nade wszystko LUBIĘ ludzi. Do jednego momentu. Do momentu, gdy ktoś nie zalezie mi za skórę.  Dopóki ktoś nie wbije mi szpili tak delikatnie, ale tak głęboko, że nie będę potrafiła przejść nad tym do porządku dziennego. I gdybym miała pewność, że nie skrzywdziłabym przy okazji osób, które kocham i szanuje, wykrzyczałabym niektórym prawdę prosto w twarz.

Na szczęście, czas mija szybko. I poza tą wredną dygresją i plucia jadem (tak, teraz przez 10 minut poczuję się lepiej), spotkanie się skończyło i przyjmijmy, że jest sobotni wieczór, a ja idę, frunę na NOC MUZEÓW. To jest ten czas – ruszyć tyłek i przestać zamykać się w małym dusznym pokoju, w czterech ścianach. Noc, kiedy można zrobić coś innego. Nie lubisz? A próbowałeś? Można to samo zobaczyć w Internecie? Uwierz. To naprawdę nie to samo.

Toruńskie Muzeum Etongraficzne to raj dla moich potrzeb osobisto-kulturalnych. A w dodatku, do zobaczenia była  Kolekcja Sztuki ludowej i nieprofesjonalnej Bolesława i Liny Nawrockich.

Dlaczego byłam zachwycona? Po pierwsze, ta wystawa naprawdę była cudowna. I wcale nie trzeba być znawcą. A po drugie jeszcze cudowniejsze były historie tych ludzi. Historie ludzi, którzy skończyli edukację na 2-3 klasie szkoły podstawowej, którzy żyli całe życie ciężko pracując, którzy często zostali pozbawieni dachu nad głową. Którzy czerpali z życia do końca, nawet jak w życie smakowało goryczą. Dla których, NIGDY NIE BYŁO za późno. Historia ludzi, którzy zaczęli rzeźbić i malować wieku 50, 75, 80 lat. Pani, która całe życie opiekowała się zwierzętami, a gdy spłonął jej dom, musiała żyć na łasce innych ludzi, była naprawdę szczęśliwa, bo mogła nie rozstawać się dzięki temu ze swoimi krówkami i świnkami i miała czas na rzeźbienie swoich przyjaciół. Kobieta, która chodziła do szkoły tylko dwa tygodnie, sama uczyła się pisać i czytać, mieszkała w domu z kozami, a ułożyła jeden z najcudowniejszych wierszy, jaki czytałam. Rysunki kredkami, farbkami, na szkle, figurki w drewnie. Oglądaliśmy później te prace z Marcinem w internecie, ale bez historii, z wypłowiałymi kolorami, nie widząc struktury - żadna to była przyjemność.

W jednej z chat,  na zewnątrz muzeum była też wystawa pewnego ówczesnego szewca z pasją fotograficzną. Jeżeli ktoś wszedł i zobaczył fotografię młodych rodziców nad trumną swojego 3-4 letniego synka z innymi dziećmi wokół, gwarantuję, że nie zapomni tego i własnych emocji do końca życia.

Można też się nauczyć chodzić na szczudłach.

Muzeum Halika, w którym byliśmy już nie raz. Tym razem podróże Malinowskiego i Witkacego, a poza tym przeniesienie w zupełnie obcy świat. Naprawdę nie trzeba brać kredytów na podróż do Afryki, żeby już teraz dowiedzieć się czegoś ciekawego. Odłóżmy to na później!

W muzeum Kopernika, rachunek za pobyt w piwiarni ojca Kopernika, a Dom Eskenów przerósł moje wszystkie wyobrażenia o tym miejscu. Podróż przez Toruń, podróż przez historię. To wspaniałe miejsce, gdzie dzięki gadżetom z XXI wieku można przenieść się w czasie do neolitycznego Torunia. Gdzie, technika uzupełnia historię i wspaniale z nią współgra. Gdzie nie uwierzysz, że miecz dwuręczny mógł być tak wielki.

Nogi nas bolały. Zaliczyłam chyba 5000 schodków. Biliśmy zmęczeni i tacy… rozentuzjazmowani. Wycieczkę skończyliśmy przy grającej świetlnej fontannie, gdzie muzyka i doznania wizualne doprowadziły mnie do… zadowolenia. Gdzie mogłam przytulić się do Marcina i przestać myśleć. Pomyślałam, że na tym właśnie powinno polegać życie.

Pominę może ludzi, którym oczywiście się nudziło. Przebiegli przez wystawy, nic nie czytając, za to robiąc sobie milion fotek typu: „ja i grot strzały”, „ja i kupa komara w bursztynie”, „ ja i obraz jakiegoś faceta w koronie”. Na Boga, korzystajmy z techniki, ale nie dajmy się zwariować! „Można porobić zdjęcia eksponatów i pooglądać przecież w domu!” Żart taki. Sceniczny. Pominę komentarze typu: „To głupie”, „Nudne”, „A co w muzeum Kopernika robią przyrządy lekarskie?. To bez sensu”. Że też nikt nie wpadł na to, że Kopernik był też lekarzem. Był też obcokrajowiec, który łamanym polskim mówił do oprowadzającej go dziewczyny. „Jak wy tu macie ładnie i dzieci mogą się bawić”.

Wiecie, że Noc Muzeów jest za darmo, prawda? Nie ma też nic i wszystko jest be, bo to MY kształtujemy w 80% swoją rzeczywistość. I nie mów mi proszę, że nie można, że jesteś za stary, że nie masz środków, że się nie da.

***

 

Znacie ten kawał?

 

 

-Czemu teściowa ma dwa zęby?

- Jeden do otwierania kapsli, a drugi żeby ją bolał.